Het voelt als een lot uit de loterij!

Marion en Wim Goes zijn vrij recent verhuisd van een eengezinswoning naar een appartement in Woontoren Aalscholver. Het is nog nieuw en pril, maar ze voelen zich de koning te rijk in hun nieuwe onderkomen.

Wim: “Toen Marion tot twee keer achter elkaar een lelijke val maakte en amper nog kon lopen, kwam de verhuizing in een stroomversnelling. We woonden toen al 45 jaar in dezelfde eengezinswoning. Het ging eigenlijk al een tijdje niet meer. 4x per nacht naar beneden om te plassen is niet leuk. Maar ja, we zagen ook op tegen de verhuizing. Onze dochters zeiden toen: maak je geen zorgen, wij verhuizen alles. En dat hebben ze gedaan ook”.
Marion vult aan: “Ik vond dat best confronterend. Na die val kon ik helemaal niets meer. Daar heb ik last van gehad. Onze kinderen hebben zo ongelofelijk veel voor ons gedaan. Toen we deze woning kregen, hebben ze vier weken achter elkaar lopen bikkelen. Elke avond en elk weekend waren ze in de weer met behangen, sausen, van alles. Ze sliepen er nog net niet.”

Droomwoning
“Toen ik dit appartement zag, wist ik meteen dat dit het was”, vertelt Wim. “We hadden al een gesprek gehad met Naïma, de wooncoach. En ook wel naar een paar andere woningen gekeken. Wat ons verbaasde was hoe klein die appartementen soms waren. Dan was de doorgang eigenlijk gewoon te smal voor een rolstoel. Ik had toen ook al tegen de wooncoach gezegd dat we eigenlijk naar de Aalscholver wilden. Hier in de buurt zijn we namelijk ooit samen begonnen. En ik had van kennissen gehoord dat dit complex zo mooi was. Dus toen Naïma vertelde dat er een appartement leeg stond en dat we daar mochten kijken, waren we er natuurlijk als de kippen bij. Ik was meteen enthousiast: zo ruim en mooi, alles is gelijkvloers, met een mooi uitzicht. Schitterend. Maar ja, Naïma had ons ook gewaarschuwd: het zou wel eens 2 of 3 jaar kunnen duren voordat er iets vrij kwam. Exact 1 dag nádat Marjan gevallen was, stond dit appartement ineens op WoningNet (DAK). Eerst waren we kandidaat 1 en toen weer 2. En toen weer 1. De eerste gegadigde had blijkbaar geweigerd. We hebben hemel en aarde bewogen om dit te krijgen. En het is gelukt. Nu voelen we ons de koning te rijk.”

Thuiskomen
“Spijt hebben we nog geen seconde gehad”, vult Marion aan. “We hebben onze oude buurt zien achteruitgaan. Er was helemaal geen contact onderling en soms heerste er ook een beetje een grimmige sfeer. Toch had ik het best even moeilijk toen we hierheen verhuisden. Ik kwam rechtstreeks uit het revalidatiecentrum. Er is amper tijd geweest om aan het idee te wennen. Mijn dochters hebben toen voorgesteld om afscheid te gaan nemen van ons oude huis. Dat heb ik gedaan. Stond ik daar in een lege kamer. Maar het heeft wel geholpen.” Wim knikt: “Ik was vanaf het begin al helemaal blij. We wonen er natuurlijk nog maar kort. En in het begin miste ik mijn tuin een beetje. Maar ik vond het ook steeds lastiger om die te onderhouden. We voelen ons zo thuis hier. Dat heeft ook alles te maken met de mensen om je heen. Je voelt je welkom. Iedereen groet elkaar. Ik heb best een bekende naam en veel familie in de buurt. Dus er is altijd wel iemand die iemand kent die iemand kent die jou kent….Er heerst een ontspannen sfeer. Je kunt altijd wel met iemand een praatje maken. We komen hier echt tot rust. Toen we er net woonden, kwam zelfs iemand met bloemen langs. Dat vond ik zo ontzettend aardig! Deze woning voelt als een lot uit de loterij. Zeker in deze tijd.” “Ja”, zegt Marion: “Als ik mensen een tip zou mogen geven, zeg ik: wacht niet te lang! Schrijf je in op Woningnet (DAK) en denk na over hoe je woont zolang je nog gezond bent.”